Un biello mayestro biyendo cómo un arraclán se yera afogando, s’aprezisó a rescatar-lo. En biyer-se difuera de l’augua, l’arraclán picó a o suyo salbador, que en notar o mal lo soltó y l’animal cayó a l’augua y, de nuebas, yera afogando-se.
O mayestro miró de quitar-lo-ie una altra begata y una altra begata, l’arraclán lo picó. Belún que yera mirando-se a eszena, se amanó t'an que yera o mayestro y li dizió: “Mayestro, ye busté muito tozolón, pero no bei que por cada begata que quita de l’augua a l’arraclán li tornará a picar”.
A o que o mayestro respondió: “ixa ye a naturaleza de l'arraclán: picar, e ixo no ba a cambiar a mía, que ye aduyar". Y dezindo ixas parolas, con l’aduya d’una fuella de caxico, o biello mayestro quitó de nuebas a l’arraclán de l’augua y li salbó a bida.
3 comentarios:
Ais que bonito te ha quedao!!!
A os que pensamos asinas nos dizen "tontos" ... que l'imos a fer.
Lola, si un caso m'abrá quedato bien a traduzión-express, porque no ye pas de yo. Diz que ye d'orichen oriental. He mirato de trobar l'autor pero no sé quí ye; en bel puesto mete que ye anonimo.
Zagal, 'tontos' ye o menos que nos dizen. De 'terroristas' entalto, sí que nos gosan presentar. Pero, en tot caso, encara que iste mundo ye imposible de cambiar-los, nusaltros, en as nuestras bidas, miraremos de continar asinas.
Bel día -u talmén no- pararán cuenta de quí ye entibocato. Alabez será prou tarde...
Grazias.
Publicar un comentario