Pasa lo tiempo... y tot cambia. Y como a pelicula ixa: no ye país ni tiempo ta onsos. Pos ye o caso. Ha arribato lo tiempo d'aturar, de descansar, d'adedicar-se a altras cosas, de no fer o fato, de no fatiar... Cal priorizar as cosas. Ya fa muito tiempo que o blog no tiene sentito. En o mío lugar me dirían: ya se t'ha pasau a falaguera. Y sí, tienen razón en o lugar: a falaguera s'ha pasato.
Felisa espera sentada a la puerta de su casa el triste destino de un pueblo que va a quedar inundado. Felisa ve marchar a todos, pero no quiere rendirse.
Ye de dar que un más un fan dos (u o que ye o mesmo 1+1=2; 4:2=2; 0+2=2, etz.). Y dos son os años que güe fa Onsera, casa nuestra.
Sí, ya fa dos añez que enfilemos un camín (que son 120) que, encara que no sabébanos t'án íbanos y malamén sabébanos d'an beníbanos, de cabo cuan trepuza con costeras que puyan asabelo, baxadetas y bella pedreta.
Sí que cal reconoxer que a produzión bloguera d'Onset ha baxato prou. Pero, amigos, Onset ha d'adedicar buena cosa de tiempo a altras fayenas: minchar (cal replegar billotas, miel...), beber (más que más augua, pero tamién bella bez bel pacharán), apatrusquiar a espluqueta, mirar de destruir o sistema, fuyir d'ixa chentota que leban una escopeta en o güembro, aduyar a os compañers onsos -se troben an que se troben- y, en cheneral, a toz os animals...
Por tanto, caldrá beyer qué feremos, entremistanto agradexco a toz aquels que plegaz (siga como siga: de bislai, de puntetas, a trepuzons...) y pasaz un ratet en Onsera.
Fa bel tiempo charrábanos d'a fotografía de Ricardo Compairé. Teneba bella foto y beluna más que en trobé tiempo dimpués. Aquí en meto un zarpau como contrimuestra y reconoximiento d'un treballo irrrempazable y sobrebueno (espero tamién que no me metan en a garchola por ixo d'os dreitos d'autor). Onset, como siempre, comparte con o Pueblo o que le pertenex: a suya cultura.